Een traan op mijn wang
Categorie: Verdrietige gedichten
Geschreven door: Nadine van der Poorten - Ingezonden op: 24-6-2006 15:14
En de mensen blijven maar zeggen: wij kunnen niet helpen, wij kunnen er toch niks aan doen.
Ze denken niet meer aan een ander, alleen nog maar aan hun eigen roem.
Ik wil de ellende niet meer zien,
ik wil het niet meer horen,
ik wil het niet meer lezen, ik kan er niet meer tegen.
Dus ik ren naar buiten, de natuur in, naar de heuvel met die toren.
Ik ren de trappen op en loop naar het bovenste raam.
Ik denk aan de mensen die het moeilijker hebben dan mij..
Ik denk aan de mensen die in oorlog leven of die honger hebben en op mijn wang verschijnt er al snel een traan.
De blauwe lucht wordt al snel roze en achter de heuvel schijnt nog maar net de zon.
Ik loop naar huis met de gedachte: als ik mensen nou eens helpen kon...
Waardering: 
Er is 112 keer op dit gedicht gestemd.