Vader versus Alois Alzheimer
Categorie: Verdrietige gedichten
Geschreven door: Carmen van de Veire - Ingezonden op: 15-2-2010 12:58
stilletjes verdwijn je, lieve papa uit ons dagelijks bestaan
Je bent zo verward, en verwisselt keer op keer de dag met de nacht
Je laat je geest wandelen door onbekende straten en met de fiets houden we je steeds in de gaten
Samen in de auto, de koffer achteraan op de bank
we maken een ritje ! wat leuk ! je moest eens weten , het geeft een wrange smaak
gedwee neem je plaats, kijkt rond als een kind , naar de huizen en de mensen in de straat
Hand in hand wandelen we binnen
je inschrijving duurt lang
je achterlaten doet pijn
zoals een kind dat op kamp vertrekt voor 1 week zo wordt het voor jou 1 enkele trip
's avonds laat, al glurend door de ruiten
daar loopt iemand, schaars gekleed, pamper aan !
Lieve papa, hoe kan dit nou ? je bent als een zombie, op zoek naar je kamer ,waar is je houvast ? doelloos lopen door gangen naar enig kontakt !
Weken worden maanden, en jaren verstrijken
je wordt geleefd en kan of weet niets meer
je wordt zo mager, zo fragiel en al die je ziet denkt:: hij is seniel
het einde nadert, we gaan door een hel
ginds door die tunnel, geen pijn en verdriet
Ga lieve papa, we redden het wel !
dit schreef ik voor mijn Vader maar het laat me niet los
toe , geef me een teken van vergeving misschien
die rit met de auto, weet je ?
Kijk naar beneden papa en gauw
ik staar daar te roepen :
IK HOU VAN JOU !
Waardering: 
Er is 9 keer op dit gedicht gestemd.